Bunaldım yalnızlıktan artık benim hayatımda biri olsunn istiyorum deniyorum olmuyor 25 yaşındayım hic sevgilim olmadı ne yapacaģim?

Allah aşkına dalga geçmeyin n'olur.
Her neyse bu arada gerçekten tipsiz diyebileceğiniz bir erkek değilim. Bana denk gelen kızlar uçarı oldu beyin yapılarımız uyuşmuyor. Sonuç sürekli hüsran olunca şansımı denemeye korkar oluyorum. Benim korkum aslında 1 kere reddedilmek değil 10 kere 20 kere reddedilmekten korkuyorum. Artık daha fazla reddedilmek istemiyorumm.
Bu arada mesela birinden hoşlansam kızı gözümde çok büyütüyorum ister istemez.
Yanlış anlaşılmaktan korkuyorum sanki sapıklık yapıyormuşum gibi hissediyorum kıza yaklaşırken mesela. Bir de iltifat etmeye çekiniyorum yüz yüze tabii ki de ama whatsappta mesajlaşırken mesela rahatım akıyorum gidiyorum yani.
-O beni beğenir mi?
-O benim hakkımda ne düşündü?
-Heyecandan yanlışlıkla bir laf etsem tabi hakaret değil tabi benim hakkımda ne düşünür?
-Rahat davransam mesela benim kusurlarıma rağmen sever mi?
Çoğunlukla benim karşıma kendini beğenmiş, egolu insanlar çıkıyor. Artık kızlardan korkar oldum. Samimi olduklarından emin olamıyorum. Birisine aşık olmaktan korkuyorum. Bazen düşünüyorum ben kendimi beğeensem de onlar mı beni beğenmiyor diye. Monoton bir hayat istemiyorum. Aşık olsam hüsrana uğruyorum artık hüsrana uğramak istemiyorum. Çok denedim bir türlü olmuyor işte. Yalnız olmak istemiyorum ben ne günah işledim hep düşünüyorum. Hep kendımde hata aramaktan bıktım.8 milyar insan arasından neden benim başıma geliyor bu tür şeyler herkes kavuşuyor sevdiğine ama ben kavuşamıyor. Evlenen insanları sevgilisi olanları hep kıskaniyorum ben kıskanmak istemiyorum. Sokakta çift görmekten bıktım. Neden böyle oluyoor?