Hicbir seye ianancım kalmadı, ben neden her seye sabretmek zorundayım?

Çok şükür hiç bir kıza ve kadına bakmadım. Hep başım one eğik gidip geldim. Üniversitede bile öyleyim. Başım one eğik okula gidip geliyorum. Bu yaşıma kadar zina denen o iğrenç eylemden korunmayı başardım. Ama galiba hata etmişim. Tüm ilklerimi eşim ve helalim olacak bir kız ile yaşamak istiyorum. Ama haram ile helal karıştıranlar, sevgili olup her türlü haltı yiyenler evleniyorlar. Ama benim gibi helalini bekleyenler ise ancak hayal kırıklığına uğruyorlar. Acaba Biz Hakk'ın kulu degilmiyiz? Acaba Hakk her türlü haltı yiyenlerin evlenmesini nasip ediyor ama neden bizim gibi helalini bekleyenlere nasip etmiyor? Çok merak ediyorum. Hakk ben ve benim gibi helalini bekleyen ve onun için dua edenleri enayi ve canım yerine mi koyuyor? Çünkü Hakk beni kulu olarak görmüyor. Sürekli dua et diyorlar. İyide kabul olmayan bir duayı niye edeyim? Hakk tarafından enayi yerine konduğumu düşünüyorum. Umudum kalmadı. Düşünün annem bile benden umudunu kesti ve beni kendisine eş olarak kabul edecek birisinin olmadığını oda kabul etti. Beni kulu olarak görmeyen Allah'a dua etmemin anlamı kalmadı. Artık evlilikten ve Türk kızlarının hakaretlerinden ve onur kırıcı sözlerinden bıktım. Bundan sonra Hakk gitsin zenginlere, yakışıklı erkeklere ve guzel kadınlar ile kızlara nasip etsin aşkı, sevgiyi ve eşi. Haram ile helal olanı karıştıranlara nasip etsin evlilik denen o işi. Zina yapanlara nasip etsin mutlu bir yuvayı. Benim gibileride görmesin. Etrafımdaki insanların ne zaman evleniyorsun sorusunu duymaktan ve facebook, instagram gibi sayfalardan evlilik, nikah ve düğün fotoğraflarını görmekten ve düğünlerden nefret ediyorum. Düğünleri ve düğün davetiyelerini görmek bile istemiyorum. Düğün ve evlilik kelimeleri midemi bulandiriyor.