2 yıllık bir ilişkim oldu. İlişkinin son yılı hep kavga, bağırma ve çağırmayla geçti. Genel meselemiz hep onun geçmişiydi. Çok sorguladım, merak ettim. Sayısız yalan söyledi. Bu dönemde psikolojim bozuldu. Psikologlar, ilaçlar, hacı hocalar, falcılar, biyoenerji uzmanları vs vs gezmediğimiz yer kalmadı. Bu dönemde çok küfürler ettim kendisine. İnanılmaz kırdım. Psikolojik şiddet uyguladım. Bir kere tutup ittim yere düşürdüm. Tehditler savurdum. Normalde bir karıncayı bile incitemeyen biriyim. Normalde küfredenlere gülen geçen biriyken nasıl o hale dönüştüğümü ben bile bilmiyorum. Zülmettim aylarca zalimden hiçbir farkım yoktu. Kaldı ki bunları bir kadına daha da önemlisi beni hayatımda ilişki olarak ilk ve tek seven birine karşı yaptım. Ayrılalı 1 yıl oldu çok nadir de olsa ara sıra görüşüyoruz. Çok pişman oldum it gibi pişmanım hala. Çok af diledim kendisinden. Her defasında affettti. Hakkını helal etti. Sen kendinde değildin dedi. Ama yine de aşamıyorum bunları. O dönemde yapmış olduğum insanlık dışı hareketlerim ve öfkem şimdi kendi içime doğru yöneldi. Aylardır yemek yemiyorum. Gülmüyorum. Kendimden nefret ediyorum. Kendi kendime ağlıyorum. Gitmediğim yer kalmadı. Yardım istemediğim hiç kimse yok neredeyse. Kendimi affedemiyorum. Geçmişe dönüp Nasıl birine dönüştüğümü gördüğümde kendimden korkuyorum ve nefret ediyorum. Artık gülmek bile istemiyorum. Ne yapmam gerekiyor. Lütfen yardım edin. Evet her insan hata yapar bunun farkındayım ama benim yaptıklarım hatanın da üzerinde bir şeydi. Kabullenemiyorum. Affedemiyorum kendimi
Madem çok pişmansınız yaptıklarınızdan artık daha iyi bir insan olarak insanlara yardımcı olarak üzdüğünüz kişileri mutlu ederek küçük süprizler hediyeler alarak başlayabilirsiniz işe onları mutlu ettikçe insanlara yardımcı oldukça sizde zaman içinde bu durumu yenersiniz
0 0 0 0Emin olun yapmadığım hiçbir şey kalmadı derken bu dediğiniz de dahil bunun içine. Bir kız çocuğu var aile içi ilişkileri maalesef düzgün değil ve henüz bu yıl liseye geçti. Kendisi telefonda “kızım” diye kayıtlı ve öz kardeşimden hiçbir fark görmüyorum. İki gün önce buluştuk. Beni gördüğünde gözleri doldu. Çünkü daha önceleri ailesinden ve kardeşlerinden ya da çevresinden böyle bir şey görmemiş hep kavgalı bir ortamda büyümüş. Her defasında saysıız hediyeler alıyorum. Onu çok seviyorum. Eskiden olduğum biri gibi oluyorum yavaş yavaş. Onun da kendisini affedemeyeceği bir hata yapmaması ve gerçekten sağlıklı bir şekilde büyümesi için elimden geleni yapıyorum. Bana güç veriyor gerçekten. Hatalarımdan çok ders çıkardım ama yapmış olduğum o zulümlerin ve insanlık dışı hareketlerin etkisinden kurtulamıyorum. Bir insan uyurken rahat olur. Rüyalarıma giriyor hareketlerim ve sırılsıklam uyanıyorum. Tek gecede 3-4 t-shirt değiştirdiğimi hatırlıyorum. Son sınıfa geçtim. Hem aileme hem çevreme en önemlisi de kendime karşı sorumluluklarım var ancak sigara içmek dışında bir şey yapamıyorum. Yemek yemekten bile acizim pişmanlığımdan dolayı. Her şeyi denedim olmuyor çaresizlikten ne yapacağımı bilmiyorum. Kıymetli yorumunuz için çok teşekkür ederim. Çok saolun
Yeterince pişman olmuşsunuz zaten aynı şeyleri tekrar etmediğiniz sürece yavaş yavaş hepsi geçicektir emin olun
Teşekkür ederim çok saolun
Diğer Görüşler İçin Aşağı Kaydır
Senin Görüşün Nedir? Hemen Üye Ol!Kızlar & Erkekler Ne Diyor?
1 3Özür dile pişmanlığını dile getir, sonra da bir şans iste.
0 0 0 0Konuşmayı dene
0 0 0 0Hocam çok konuştum. Şuanda istesem yine konuşabilirim. Hep affetti hala affediyor. Hakkını helal etti. Ama mental olarak ikimizin de durumu iyi değil ve tekrar bir ilişkiye giremeyeceğimizi hem o söylüyor hem ben. Tüm nefretim kendi içime dönük. Kendime zarar veriyorum. 3-4 hafta önce konuştuğumuzda o da bununla ilgili çok şey söyledi. İşte “yapma geçti affettim sen de affet” gibisinden. Ama olmuyor. Yaşamak istemiyorum neredeyse aynaya bakmıyorum. Bu arada teşekkür ederim yorumunuz için çok saolun
Affet
0 0 0 0Herşeyi bosvererek affedersin
0 0 0 0
Çok Süper Cevap